اخلاق

به نام خدا

نمیدونم هنوز ، که این چشم و دل سیری چقدرش در بچه ها اکتسابیه و چقدرش می تونه ژنتیکی باشه!

قبلاً هم در جاهای دیگه و یا توی وبلاگ دوستان در این باره صحبت شده و به نظر من اهمیت توجه به این مسئله خیلی خیلی خیلی زیاده و خیلی از ابعاد مهم زندگی آدم رو تحت تأثیر خودش قرار میده امیدوارم همه پدر و مادر ها روی این مسئله حساس باشن ( منجمله خودم) چون عواقبش مستقیم گریبان فرزندمون رو میگیره 

همه ما بالاخره تو زندگیمون همه مدل بچه رو دیدیم واسه همین نمیشه قطعی گفت که هر بچه ای داراتر باشه و پدر و مادرش بیشتر براش ریخت و پاش کرده باشن ، قطعاً بچه حریصی رو پرورش میدن چون من مواردی رو هم دیدم  که در عین دریافت توجهات خوب همچین بچه ای نشدن! و در مقابل از بزرگ تا کوچیک آدمهایی رو هم همگی دیدیم که  زندگی معمولی ای داشتن اما حریصن !

یعنی اینکه یه بچه ای دارا و یا معمولی باشه ، از نظر منِ حقیر نمی تونه علت حریص شدن و یا حریص نشدن باشه

علت اصلی دریافت توجهات زیاد و یا کم و معمولی نیست ، کما اینکه بسیار هم تاثیر گذار هستن و من منکر تاثیراتشون  و آسیب هاشون نمیشم اما این وسط یه گزینه اخلاق و آگاهی دادن وجود داره که اونه که همه چیز رو مشخص می کنه

خانواده ای رو در نظر بگیریم که در حد نهایت توانشون بیشتر امکانات ضروری و غیر ضروری برای فرزندشون تهیه می کنن اما خود ِ این پدر و مادر روال و سبک زندگیشون بر مبنای حرص زدن برای بیشتر داشتن در زندگی نیست ، بر مبنای اینکه اون فامیل فلان وسیله رو داره من ندارم یا من باید بهترش رو داشته باشم نیست ، درسته که روشی که روی فرزندشون پیاده می کنن نمی تونه خیلی صحیح باشه اما بازهم به نظر من اگر خودشون آدمهای حریصی نباشن و در عین دادن توجهات به بچه اون بچه رو با گروه های دیگه جامعه هم آشنا بکنن و مرتب در طول رشدش نشونش بدن که در اجتماع بچه هایی هم هستند که فاقد یه سری دارائی ها هستن می تونه کمک کنه

پدر و مادر این رو برای بچه حل کنن که همیشه در زندگی چیزهایی هست که دیگران دارن و ما نداریم و چیزهایی هم که ما داریم و ممکنه خیلی ها نداشته باشن

برای بچه حل بشه که همیشه نباید هرچه دیگران دارن رو الزاماً ما هم داشته باشیم و قدرشناس بار بیان ، یک پدر و مادر پولدار هم می تونن قدر شناسی رو شکر گذار بودن رو و دیده بی حسرت داشتن رو به بچه ها منتقل کنن

و در مقابل اینها ، خانواده های کم بضاعت چه به لحاظ فرهنگی و چه به لحاظ مادی با اخلاق اشتباه براحتی می تونن فرزندان حریصی رو پرورش بدن و بالعکس می تونن با اخلاق و عمل صحیح برای بچه حل کنن که برای همه آدمها این قانون بلا استثناء وجود داره که چیزهایی رو دیگران دارن که اون نداره و ممکنه هیچ وقت هم نخواهد داشت

جا بیوفته که تنها خداست که همه چیز داره و همه چیز متعلق به خداست

من ناراحت میشم وقتی بچه ای رو می بینم که در خانه ی خیلی مرفه تری نسبت به آریای من بزرگ شده اما حتی نمی تونه تحمل کنه که آریا یک دفترچه آهن ربایی تا شوی سال بوق رو داشته باشه و اون نداشته باشه و حاضره همه جوره التماس کنه و خودش رو کوچیک کنه که آریا اون رو بهش ببخشه ، یا حتی وقتی چهار عدد شکلات به طور مساوی بینشون تقسیم شده و آریا یکی از شکلات های خودش رو نخورده ، اصلا نتونه چشم بپوشه از اون یکی شکلات باقی مانده از سهم آریا و حاضره دست به هر حیله و کلک و التماسی بزنه که اون شکلات رو صاحب بشه!

چرا بچه توی سن 7 سالگی نباید طوری براش این مسئله جا افتاده باشه که همیشه نمیتونه هرچی رو دوست داره داشته باشه !

امیرالمؤمنین (ع) چه حرف قشنگی زده که میگه : بهترین میراثِ  پدر برای فرزند ادبه !

ادب یعنی اخلاق های خوب داشتن، و این میراث قطعاً فراهم نمیشه جز با عمل خودِ پدر و مادر به اونها

واقعاً من باید خیلی خیلی خیلی بیشتر نگران اخلاقهای نادرستی باشم که خواسته و یا ناخواسته به بچه ام منتقل می کنم تا نگرانی بابت اینکه چه حیف ! تو شهر ما مهد کودک خوب نیست ، شهر بازی خوب نیست، مشاور خوب نیست ، مدرسه خوب نیست ، امکانات خوب نیست ! ( دقیقاً منظورم خودمه ، جسارت به دیگران نشه)

یه موضوع دیگه ای که ما همه تو دوران تحصیلمون خصوصاً دبستان ممکنه باهاش برخورد کرده باشیم ، مسئله شغل و میزان تحصیلات پدر و مادر و خصوصاً پدره

بچه دبستانی ها خیلی به اینکه فلانی باباش چه کاره است ، سوادش چقدره ، پولداره یا فقیره توجه میکنن ، باور کنید خیلی !

و خدا می دونه که دقت نکردن پدر و مادرها بابت ندادن یه سری آگاهی ها و تذکرها به بچه چقـــدر میتونه برای بچه هایی که پدرهاشون شغل مناسبی ندارن و یا وضع مالی خوبی ندارن و یا سواد خاصی ندارن مخرب و آینده خراب کن باشه

یعنی چطوری ؟

یعنی اینکه بچه همیشه تو زندگیش دیده که مامان باباش جلو اون آقا مهندس ها یا دکترا یا کارمندا یا اون فامیل یا دوست مایه دار خیلی با ادب تر رفتار می کنن ، بیشتر احترام می ذارن و بالعکس برای اون دوست و فامیل و همسایه با فرهنگ پائین تر ، بی سواد تر ، ندارتر کمتر اهمیت و احترام و ادب و ارزش قائل میشن

اون یکی رو می بینن تا کمر خم میشن و سلام می دن و کلی خوش و بش ، این یکی رو می بینن همچی با اکراه سلام می کنن و میخوان زودتر خلاص شن

خوب این میشه الگوی بچه ، پس فردا که رفت مدرسه میخنده به اون دانش آموزی که باباش بالفرض شغلش تخلیه چاه فاضلابه !

باور کنید همین امروز صبح یه پدری با چشم گریون و یه بغض سنگین تو گلوش ، زنگ زده بود به رادیو، میگفت دخترم ازم خواهش کرده بابا میشه شغلت رو عوض کنی ؟ با کلی اصرار تونستم ازش بخوام که بگه برای چی ؟  دخترم گفت: واسه اینکه تو مدرسه همکلاسی هام بابت این مسئله مسخره ام میکنن ، اذیتم می کنن ! --  آخرش هم پدره نتونست ادامه بده و صحبتش رو قطع کرد

خدایی دیگه اون دختر تا بخواد مدرسه و تحصیلاتش تموم بشه اعتماد به نفس براش می مونه ؟ آخه دختر بچه دبستانی چقدر میتونه مفاهیم عالی دین رو بفهمه و بپذیره که قانون دنیا بر مبنای اذیت شدنه

بر مبنای (لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فی‏ کَبَدٍ) هست  ( براستی که انسان را در رنج آفریدیم )

خوب با این مسخره شدنها قلبش میشکنه و کی میخواد تاوان این قلب شکسته رو بده ؟

همسرم می گفت: پدرش همیشه از وقتی خیلی کوچیک بودن همیشه هم با گفتار و هم با عمل نشون میده که میزان اهمیت و ارزش آدمها به شغل و تحصیلات و جاه و مقامشون نیست و میگفت پدرم اتفاقا برای اشخاص رده پائین اجتماع همیشه احترام ویژه ای قائل بود برای اونها احترامی بیشتر از احترام به یک فرماندار یا شهردار و غیره و ذالک قائل بود و ما یاد گرفتیم که به همه به هر میزانی که هستن بر مبنای اینکه انسان هستن و بنده خدا هستن احترام بذاریم با همه ایرادها و کاستی هایی که هر فرد و یا خانواده ای می تونه داشته باشه

در بعضی از کشورهای پیشرفته آشنا کردن بچه ها با همه مشاغل و احترام به همه اونها جزوی از آموزشهای رسمی شون هست ، برای ما در ایران حتماً لازم نیست این بار رو آموزش و پرورش برعهده بگیره ، خانواده ها واقعاً باید تلاش کنن و ضمن اینکه خودشون در ابتدا عامل باشن و با رفتارشون اینها رو به بچه منتقل کنن ، به بچه هم آگاهی بدن که : عزیزم رفتی مدرسه اگر فهمیدی فلان دوستت باباش فلان شغل رو داره مبادا مسخره اش کنی ها ! خدا مسخره کننده ها رو دوست نداره

چون هیچ کدوم ما کامل نیستیم ، چون مبنای خوب بودن آدمها به شغلشون نیست به با ایمان بودن و اخلاق خوب داشتن شونه و .... طوری که قابل درک برای بچه باشه

امیدوارم به ارث گذاشتن اخلاق های حسنه مهترین و واجب ترین دغدغه همه پدر و مادر ها و خصوصا خودم باشه چون قطعاً اگر غیر از این عمل بشه اونها در فردای محشر حسابی از ماها شاکی میشن